Беларускі савецкі пісьменнік, грамадска-палітычны дзеяч. Народны пісьменнік Беларускай ССР (1962). Член-карэспандэнт (1936) і акадэмік (1953) АН БССР.
Міхась Лынькоў нарадзіўся ў вёсцы Зазыбы Віцебскага павета, аднак большую частку дзяцінства правёў у «хаце на калёсах» – вагоне на тупіковым адгалінаванні Віцебска-Жлобінскага ўчастка Рыжска-Арлоўскай чыгункі каля станцыі Тошчыца, дзе працаваў яго бацька.
У 1917 г. М.Лынькоў скончыў Рагачоўскую настаўніцкую семінарыю. У 1919 – 1922 гг. служыў у Чырвонай арміі. Важным этапам яго жыцця стала праца ў Бабруйскай акруговай газеце «Камуніст» у 1925 – 1930 гг., якая сфарміравала яго як выдатнага журналіста і пісьменніка. Ён быў актыўным чальцом літаратурнага аб’яднання «Маладняк» і Беларускай асацыяцыі пралетарскіх пісьменнікаў. У 1934 г. удзельнічаў у стварэнні Саюзу савецкіх пісьменнікаў БССР, у 1938 – 1948 гг. узначальваў яго. Падчас Вялікай Айчыннай вайны працаваў ваенным карэспандэнтам, рэдагаваў франтавыя газеты, адначасова зарэкамендаваў сябе як адметны арганізатар і літаратурны крытык.
У 1945 г. стаў карэспандэнтам міжнароднай беларускай дэлегацыі на канферэнцыі аб’яднаных нацый у Сан-Францыска і засведчыў падпісанне нашай краінай Статуту ААН.
Да канца свайго жыцця ў 1975 г. М.Лынькоў падтрымліваў актыўную грамадскую дзейнасць, доўгія гады ўзначальваў Інстытут літаратуры, мовы і мастацтва АН БССР, з 1940 г. неаднаразова выбіраўся дэпутатам Вярхоўнага Савета БССР.
У 1962 г. атрымаў ганаровае званне народнага пісьменніка БССР.
У 1968 г. – дзяржаўную прэмію імя Я. Коласа.
М.Лынькоў пачаў сваю пісьменніцкую кар’еру як паэт яшчэ ў 1919 г., але першасную славу набыў у другой палове 1920-х гг. як майстар прозы з характэрным для яго прыёмам апісання з акцэнтам на разгортванне падзеі.
Найбольш вядомыя творы: апавяданні «Гой» (1929), «Андрэй Лятун» (1930), «Васількі» (1942 г.), «Астап» (1944), аповесці «На чырвоных лядах» (1934), «Міколка-паравоз» (1937), «Агні Танганьікі» (1957), раман-эпапея «Векапомныя дні» (1958).
